Zgorszeni radością

Nieuzasadnione wydają mi się obawy pewnych środowisk  dotyczące skupieniu się uwagi ogółu wiernych na powierzchowności związanej ze sposobem bycia nowego papieża – Franciszka. Jak działa armatnie wytaczają „papieskie kremówki” Jana Pawła II, które rzekomo przyćmiły nauczanie tego wielkiego męża, którego matka – Kościół umiłowała sobie w sposób szczególny, umieszczając  go w wieńcu uplecionym z błogosławionych.  Dziwią ich i prowokują do mocnej krytyki zachwyty tych, którzy żywy Kościół tworzą, nad wszelkimi przejawami skromności Franciszka prowadzącymi do  łamania ceremoniału papieskiego i watykańskiego. A to zaczęło się od rzekomej odmowy założenia mucetu (czerwonej peleryny z futrem z gronostajów), to znów podróż autobusem, zamiast papieską limuzyną, osobiste zapłacenie i podziękowanie za pobyt w domu podczas konklawe, homilia wypowiedziana z głowy, noszenie zużytego obuwia, dotknięcie psa przewodnika, wyróżnienie spotkanego księdza pracującego na rzecz dzieci i młodzieży spętanych nałogiem narkotykowym itd. itd. Myślę, że każdy dzień będzie niósł coś szokującego  te środowiska, rodzącego obawy o majestat „urzędu” następcy św. Piotra, spłycenie wiary i poprzez okazanie, że jest człowiekiem z krwi i kości, gorszenie maluczkich.

Ja bym się nie obawiała, że to, iż nowy papież wybrany z końca świata reprezentuje sobą sposób bycia tej części społeczeństwa, która jest  niezarażona konsumpcjonizmem, tej która żyje w biedzie, zachwieje majestatem Stolicy Piotrowej w posadach. Wręcz przeciwnie. Być może to sposób na powstrzymanie rozpędzonej machiny wciągającej nas w niewolę posiadania rzeczy materialnych ponad wszystko. Gdzieś musi być przecież granica, która powstrzyma ludzi przed szaleństwem materializmu, który jest w świecie współczesnym bodaj najprostszą drogą odwodzącą nas ludzi od Chrystusa. Dlatego, „Kto ma uszy niechaj słucha.”. Papież Franciszek swoje słowa, których padło niemało, popiera postawą. Powiedział: „Chrystus jest centrum Kościoła. Chrystus, nie papież! Pamiętajcie o tym, proszę was! Chrystus żyje, a głównym bohaterem w Kościele jest Duch Święty.”  Całkiem podobnie, identycznie mówił Jan Paweł II, który swoje biskupie i kardynalskie ścieżki wydeptywał w równie znoszonych butach.

Pan Paweł Milcarek na swoim fejsbukowym profilu napisał: „Franciszku, rozbierz Kościół z hipokryzji, lizusostwa, tandety, mowy trawy, "księżowskiego gadania", zaklętych rewirów funkcjonaryzmu i karierowiczostwa... Ale święte znaki Twojej i innych świętej posługi przed Bogiem zostawiaj i czcij, tak jak Twój Patron. Rozbierz z grzechu, fałd tłuszczu, żądzy władzy. A pokaż nam przed oczy Kościół piękny jak Oblubienica, stanowczy jak matka, odważny jak ojciec, mądry jak dobry nauczyciel, pobożny i dbały jak święty kapłan... zakochany w Bogu jak Boży szaleniec.”.

Myślę, że po spotkaniu z dziennikarzami i słowach, które tam padły, nie ma obawy co do tego, że papież Franciszek nie wie na czym polega posługa urzędu, który za sprawą Ducha Świętego przypadł w udziale temu skromnemu człowiekowi. A widzę w nim również – ja, zwykły człowiek spożywający chleb codzienności – zadatki świętości, gdyż Święty to taki, który nawet w znoszonych butach potrafi zaprowadzić innych przed oblicze Boga.

No, więc: „Kto ma uszy niechaj słucha”. Byle pilnie. Niech swoim zgorszeniem nie zagłuszy tego, co papież, również w sposób niewerbalny, nam wszystkim - tym od wielkich słów i tym od prostych gestów - ma do przekazania.