Kraina kwitnącej wiśni

Dzisiejszej nocy ktoś pozamieniał wszystkie drzewa w okolicy w drzewa wiśniowe. Te zaś w obfitości obsypały się białym kwieciem i delikatny poranny wiatr strząsnął sporo płatków na ziemię pokrywając ją bieluśkim kobiercem. Trzeba było te płatki z ziemi zgarniać łopatami jak śnieg zimą i usypywać z nich zaspy. Stąpało się korytarzem pomiędzy zwałami płatków kwiatów wiśni całkiem podobnie jak niedawno w korytarzach śnieżnych. Pięknie wyglądał świat w drugim dniu kalendarzowej wiosny. Nawet powietrze nabrało mlecznego koloru, a ponad drzewami unosił się jaskrawy gradient kolorujący dal rozbłyskami jasności. Życie zwolniło. Ludzie przystawali w zadziwieniu i oglądali ten fenomen i nawet samochody w wolnym tempie poruszały się ulicami miasta. Zapewne kierowcy oszołomieni pięknem i niezwykłością tego zdarzenia też chcieli nacieszyć zmysły, gdyż zjawisko to było tyleż poezją, co muzyką. Jakby fletnia Pana rozedrgała powietrze i wypuściła najwspanialsze i najdelikatniejsze dźwięki a wszyscy wielcy poeci składali słowa w poemat o tym cudzie. Zapach, dotyk i smak wspomagały ucho i oko, by w pełni doświadczyć tego, co zjawiskowe w dziejącej się rzeczywistości.
Nie wiedziałam, że dane mi dziś będzie dotknąć świata skąpanego w płatkach kwiatów wiśni, że stanę się mieszkańcem krainy kwitnącej wiśni, że raz jeszcze w biel ubrana chwalić będę mogła z ziemią cud każdej chwili.