"Bo prócz ogniska o coś nam chodzi,
Bo prócz piosenek coś w sercu tkwi.
Bo prócz wędrówki coś trzeba zrobić,
Bo bez Przyjaciół nie można żyć…"
Jeśli Druhno, Druhu, dostaliście tego maila, to znaczy, że
gdzieś na drodze mojego życia usiedliśmy wokół Ognia. Może byłam Waszą
nastoletnią kursantką, a może już razem kształciliśmy przyszłych instruktorów
Związku, może przygotowywaliśmy się do udziału w jakimś ważnym harcerskim czy
skautowym wydarzeniu, a może biwakowaliśmy gdzieś z naszymi zuchami i
harcerzami… Na pewno razem rozpaliliśmy promyki radości w niejednym sercu.
Jestem Justyna z Oławy, dawniej Gachowska, dziś Piotrowska
Harcerstwo to nie był mój sposób na życie – to po prostu
było moje życie. Mam 34 lata, od 19 prowadzę drużynę. Kiedyś
wymarzyłam sobie, że moi harcerze, niezależnie od tego, czy pochodzą z
bogatych, czy skromnych rodzin, wszyscy pojadą cieszyć się stuleciem skautingu
na Jamboree w Anglii. Po dwóch latach ciężkiej pracy, w sierpniowy poranek 2007
roku odnawialiśmy Przyrzeczenie w gronie skautów z całego świata.
Pięć miesięcy później urodziłam Córeczkę Blankę. Najprawdopodobniej ciężki
poród wywołał u mnie niemal nie znaną chorobę - tętnicze
nadciśnienie płucne. Dwa i pół roku tułaczki po szpitalach i prywatnych
gabinetach nie przyniosły właściwej diagnozy – słyszałam, że mam zdrowe serce i
płuca (źle opisywano moje tomografy i rezonanse), że mam się zapisać na aerobik
i pójść do psychiatry, bo wymyślam sobie chorobę. A ja słabłam z każdym dniem.
Jak bardzo jest ze mną źle, zrozumiałam na Zlocie Stulecia Harcerstwa w
Krakowie. Nie nadążałam już nie tylko za wędrującą na zajęcia
drużyną, ale także za tuptającą po zlotowych dróżkach dwuletnią Córeczką.
Zdiagnozowana zostałam trzy tygodnie po zlocie. Dwa i pół roku za późno, chore
płuca zniszczyły serce, które w dodatku wykańczałam regularnie wysiłkiem
fizycznym zabronionym w mojej chorobie, a zalecanym stale przez nieświadomych lekarzy.
Walki z NFZ o bardzo drogie leki i bardzo uciążliwe
leczenie, ciągłe wyjazdy do klinik we Wrocławiu, Warszawie i Otwocku - to moje
życie od końce sierpnia 2010 roku. Mimo wszystko nie zrezygnowałam z pracy w
szkole i do dziś prowadzę moją ukochaną drużynę, choć nie mogę już z nią
nigdzie wyjechać, na miejsca spotkań muszę dotrzeć za nimi
samochodem, a podstawowym kryterium mojej obecności gdziekolwiek jest winda.
Schody stanowią dziś dla mnie barierę nie do pokonania. Wspierają mnie siostra,
mąż i mama.
Od półtora roku wiadomo już, że leczenie w moim przypadku
nie przynosi efektów, leki wyniszczyły potwornie mój organizm. Nic w nim już
nie działa prawidłowo, a od września mam ogromne wodobrzusze – w mojej jamie
brzusznej gromadzi się kilkanaście litrów płynu, mechanicznie ściągany wraca w
ciągu kliku dni, przez co stale muszę leżeć w szpitalu i niemal zupełnie nie
mogę się już poruszać. Właśnie żegnam się z pracą zawodową, granatowy sznur
oddałam mężowi. Na stałe mam podłączoną pompę, która tłoczy mi do płuc
substancję, która choć odrobinę rozpycha sklejone żyły. To tak, jak bym stale
dostawała chemię.
Moja walka o przeszczep płuc w Polsce to scenariusz na film
o trwającej lata bezduszności, niekompetencji i rozpaczy bez szans
na szczęśliwe zakończenie. Dwa tygodnie temu, po kolejnym pogorszeniu się stanu
zdrowia, moi lekarze napisali do kliniki w Wiedniu. Odpowiedź przyszła w ciągu
trzech dni, co już nie mieściło nam się w głowie. Tamtejsi lekarze chcą mnie
tam widzieć natychmiast. Zaproponowali mi rodzinny przeszczep płuc. Po raz
pierwszy od dawna pojawiła się w moim sercu nadzieja na życie. Polska jednak
jest dziwnym krajem – nie podpisała umowy z Eurotransplantem, którą mają inne
kraje, dając swoim obywatelom szanse na przeszczepy w całej Europie.
Moje życie jest dziś warte 150 tysięcy euro. Bo bez
Przyjaciół nie można żyć…
Mam Mamę, siostrę i męża. Wszyscy jesteśmy nauczycielami. Od
początku mojej choroby wszystkie możliwe pieniądze odkładaliśmy, ale leczenie i
ciągłe dojazdy były bardzo kosztowne. Mieszkam w TBS-ie. Nie mamy żadnych
materialnych dóbr, które moglibyśmy spieniężyć. 600 tysięcy złotych to kwota,
której nikt z nas nie jest sobie w stanie nawet wyobrazić. Z internetu wiem, że
były firmy, które sponsorowały w całości przeszczepy w Wiedniu, ale kryzys na
rynku wyłączył je z tego działania.
Może Ty Druhno, Druhu znacie jakąś firmę, która w profilu
swojej działalności dopuszcza sponsorowanie zabiegów medycznych i
moglibyście pomóc w moim wyścigu o życie, który co raz bardziej
przegrywam?
Przepraszam, jeśli poczuliście się urażeni, że odważyłam się
wysłać do Was ten list. To dla mnie potwornie trudne, dotąd to ja zawsze
pomagałam, organizowałam akcje i nigdy nie dopuszczałam nawet myśli, że będę
musiała prosić kogokolwiek o pieniądze. Niewielu wiedziało o tym, że choruję.
Ale mój lekarz nie pozostawia mi złudzeń, już nie mam czasu. Moi harcerze
powiedzieli „druhno, zrobimy akcję, my nie damy rady?” – ale oni nie zdają
sobie sprawy, o jak gigantyczną kwotę chodzi i że przecież dokoła tyle ludzi
ciągle prosi o pieniądze. A moja Córeczka, jak tylko jestem w domu, podchodzi
do mnie do łóżka, głaszcze mnie po buzi i mówi. „mamusiu, ale obiecaj mi, że
nie umrzesz…”. Żyję w strasznym cierpieniu, łatwiej by mi było już to skończyć.
Ale mi, gdy byłam dzieckiem, zmarł Tatuś, wspaniały instruktor. Wiem, co czuje
dziecko po śmierci ukochanego rodzica. Tej pustki nie da się wypełnić niczym.
Justyna
Piotrowska
Nr rachunku dla Justyny:
51 1240 1994 1111 0010 5166 3028
Fundacja Świat z Uśmiechem
ul. Kopernika 6
56-400 Oleśnica
z dopiskiem „Justyna Piotrowska”
Dla wpłat z zagranicy
SWIFT: PKOPPLPW
numer rachunku w formacie IBAN: PL 51 1240 1994 1111 0010
5166 3028
z dopiskiem „Justyna Piotrowska”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz