Modlitwa o wschodzie i o zachodzie słońca

Bywają takie okresy w moim życiu, że codziennie muszę prosić o coś, co jest najtrudniejsze z wszelkich trudów. Nie jestem w tych prośbach odosobniona, bo jak mi to ktoś mądrze wyjaśnił "doświadczenia ludzkie są powtarzalne". Powtarzam więc za poetą, choć zanim poznałam jego słowa, myślałam, że to ja jestem odkrywcą tego, co pieśń niesie.
Przysłuchiwałam się dzisiaj, jak szkolne koleżanki i koledzy Dużej Małej Dziewczynki odpowiadają na pytania egzaminatora przed bierzmowaniem. Duża Mała Dziewczynka miała wyjaśnić jaki jest Bóg. - Jest niezmierzonym dobrem - udało jej się powiedzieć. Tak samo czuję ja, tymi samymi słowami wyraził to poeta. Pewnie więc wiele ludzi powtarza też i godzi się na przyjęcie każdego wyroku Bożego. Gotowi na ukorzenie się przed Jego wolą właśnie w imię tego niezmierzonego dobra, którym On jest, godzą się na postanowienia Boże, mówiąc "bądź wola Twoja". Pokora człowiecza ma jednak drugą stronę - jak medal, jak noc i dzień, jak wszystko, co jest odtąd - dotąd. Bo pośród wszelkich próśb zanoszonych o wschodzie i zachodzie słońca do Pana, słychać i te:

Od pogardy - chroń mnie.
Od nienawiści - strzeż.
Od nienawiści - obroń.
Od pogardy - zachowaj.
Od nienawiści - zbaw.
Od pogardy - ocal.


I boleśnie doświadczam, że powstrzymanie się od pogardy i nienawiści jest niejednokrotnie znacznie trudniejsze, niż pokorna i pełna ufności zgoda na to, by Jego wola w moim życiu się ziściła.
By nie nienawidzić, nie wystarczy kochać. Czasem trzeba płakać, krzyczeć, by nie zobojętnieć w uczuciach. Tak jak tej nocy właśnie...

Modlitwa o wschodzie słońca

(N. Tenenbaum)

Każdy twój wyrok przyjmę twardy.
Przed mocą twoją się ukorzę.
Ale chroń mnie Panie od pogardy.
Od nienawiści strzeż mnie Boże.

Wszak tyś jest niezmierzone dobro.
Którego nie wyrażą słowa.
Więc mnie od nienawiści obroń.
I od pogardy mnie zachowaj.

Co postanowisz niech się ziścić.
Niechaj się wola twoja stanie.
Ale zbaw mnie od nienawiści.
Ocal mnie od pogardy Panie.