Podróż na wyspę BulaGula-GulaBula

Niedawno, całkiem przez przypadek, odkryłam nieodkryty dotąd ląd. Zostałam sama z moją Maleńką Wnuczką. Ani ja jej, ani ona mnie za bardzo nie znała. Przyszło nam wybrać się w daleki świat, w miejsce gdzie jawa zamienia się w sen i to w dodatku  w najciekawszym momencie dnia. Była chwila załamania i nie umiem powiedzieć, która z nas była bardziej załamana. No, bo z perspektywy Maleńkiej Wnuczki, która została sama z Prawie Obcą Babcią i właśnie ma ochotę zdobywać nowe umiejętności i posiąść tajemną wiedzę, co w której kuchennej szafce się znajduje, a tu ta Prawie Obca Babcia stwierdza nie wiedzieć czemu, że czas na południową drzemkę lepszy niźli na odkrywanie babcinej kuchni - to rodzi bunt. A Prawie Obca Babcia? Co ma zrobić trzymając w ramionach rozpaczliwie płaczącą Maleńką Wnuczkę, która jest wprawdzie jej wnuczką, ale nie tuli się z ufnością w babcine ramiona, bo na co dzień mieszka tak daleko, że babcine ręce nie sięgają i nie zdążyły wyrobić nawyku bezpiecznego chronienia się w nich? Dla małego odkrywcy, którym pamiętamy, jest przecież Maleńka Wnuczka, Prawie Obca Babcia szybko musiała znaleźć temat zastępczy i kołysząc wytrwale w ramionach wijącą się Maleńką Wnuczkę, wyruszyć w podróż, która nieoczekiwanie zakończyła się odkryciem nieodkrytego do tej pory lądu. Ląd nieodkryty to i nienazwany. Nie było czasu na zastanowienie i w mgnieniu oka trzeba było nadać nazwę nieodkrytemu lądowi. Najpierwsza nazwa jaka przyszła do głowy Prawie Obcej Babci  to Wyspa BulaGula-GulaBula. Trzeba wyjaśnić, że najstarsza i najmłodsza kobieta w rodzinie podróżowały tam samolotem skonstruowanym naprędce z ramion Prawie Obcej Babci. Pilotka samolotu spokojnym, acz stanowczym głosem wciąż podawała komunikaty pasażerkom o położeniu i odległości do nieodkrytego i nienazwanego jeszcze wtedy lądu. Najpierw leciały więc nad morzem o nieskończonej skali błękitu i niezmierzonej linii horyzontu, w którym radośnie brykały całe rodziny delfinów, by w końcu zbliżyć się do promiennego i jarzącego słońca tak, że aż oczy trzeba było mrużyć, żeby to promienne i jarzące słońce do myśli przez oczy podróżniczek nie wskoczyło. Gdyby tak słońce wskoczyło do myśli podróżniczek, to myśli byłyby tak jasne, że budziłyby do działań wszelakich. I kiedy tak leciały i leciały, a słońce promieniało i jarzyło, a one, tzn. Maleńka Wnuczka i jej Prawie Obca Babcia mrużyły oczy a z daleka czuć i słychać już było nieodkryty i nienazwany ląd, to niespodziewanie przyszedł Sen, który unieruchomił Maleńką Wnuczkę w ramionach Prawie Obcej Babci. Sen był zbawienny, bo przyniósł całkowite oddanie i zaufanie, spokój i wyciszenie. Maleńka Wnuczka wtuliła się w ramiona Prawie Obcej Babci, które szybko z samolotu stały się na powrót babcinymi ramionami i uśmiechając się do marzeń - zapewne o nowoodkrytym i dopiero co nazwanym lądzie, na który odtąd będzie się z radością odkrywcy i podróżnika udawała, Maleńka Wnuczka zasnęła snem spokojnym. A Prawie Obca Babcia wiedziała już wtedy, bo poczuła, że od tej właśnie chwili stała się babcią, przed której ramionami Maleńka Wnuczka już nigdy nie będzie się wzbraniała.

                                                                  Maleńka Wnuczka