Mówią, że dobrze innym czynimy tylko dopokąd nie wiemy, że czynimy dobrze. Jak trudno w dzisiejszym świecie odnaleźć się wśród tylu kłamców wyłudzających odruchy serca na innych. Czasem jest tak, że ktoś czyniący dobro na szalę tych uczynków kładzie wszystko, bo przecież w swej szczerości nigdy nie liczy się z kosztami. Aż któregoś ranka budzi się okradziony ze złudzeń. Chodzi po świecie jak ślepiec w poszukiwaniu nadziei na światło i na to, że dostrzeże. Chciałby odnaleźć cokolwiek dobrego w drugim człowieku. Jego serce najpierw zostało wypalone, by pozostać pustym.
Na jak długo?
Muszą zagoić się jego rany, by w ciemnościach, w których się znalazł mógł usłyszeć głos, który znów nada mu odpowiedni kierunek i pozwoli, by przejrzał na oczy, napełni też jego serce od nowa wiarą i nadzieją. Mimo wszystko.
...i któż tego nie wie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz