Nostalgiczne wspomnienia

Nadszedł czas, kiedy odwiedzamy cmentarze i z nostalgią wspominamy tych, co odeszli. Stajemy nad grobami bliskich, odmawiamy pacierz i nie wiedzieć kiedy, przemieniamy go w wyprawę do świata wspomnień, a nierzadko wyobraźni. Zapatrzeni w chyboczący płomień świecy widzimy obrazy sprzed lat, które niegdyś były codziennością. Widzimy Matkę, Ojca i Brata jak siedzą z nami przy wspólnym stole spożywając zwykły posiłek, rozmowy toczą się normalnie, pies łasi się prosząc o kość, która na naszym talerzu jest zbędna. Za ścianą tego naszego pokoju wspomnień słychać grającego na harmonii sąsiada, który przecież od dawna przygrywa już tylko w niebieskiej kapeli, a dzień taki piękny, że wcale nie trzeba słońca za oknem, by go rozweselić. Psa też już przecież od dawna nie ma. Biega i szczeka w błękicie zatopionym w psim raju. A ten pieski raj dziwnie bez granic przebiega z ludzkim rajem, bo jakoś trudno sobie wyobrazić by pies nie lizał nóg Matki, przy Ojcu na fotelu nie drzemał i z Bratem przez Brata życie nie wędrował. Dom Babci w raju babcinym też nie mógłby istnieć bez choćby jednego kota, a już nie wyobrażam sobie, by Wuj w swoim raju bez Krasuli mógł się obejść. Dziadek, którego nie widziałam w moim życiu, bo zbyt maleńkie wtedy było, kiedy On tu jeszcze gościł, wrócił niedawno na ziemię w imieniu mojego wnuka  - swojego pra...........wnuka. Władeczka  po długiej wędrówce wreszcie do swoich Dzieci dołączyła i tym dzieciom, które świeczkę na grobach zapalają, sprzyja. Chrzestna Matka czarowne dary z nieba zsyła... A Niania ukochana, która pierwsza przykład rozłąki pokazała, szczypiąc delikatnie w policzek wciąż woła "Cyganicho ty moja"! Oczywiście Gargamel siedzący na "kolanach u Pana Boga" garściami sypie błogosławieństwa: "łap matka" i sznurówek już z nudów wiązać nie musi... Druh Drużynowy tworzy zastęp z pokolenia, które naszymi Dziećmi było... Niebo pełne jest serc, które dla nas biły. A życie toczy się dalej, radosne i pogodne. Brat został dziadkiem, Matka i Ojciec mają czworo prawnucząt, jeszcze wnuczki im się urodziły!  W naszych domach obok ludzi mieszkają zwierzęta; stół ten sam, przy którym Rodzice do swojej pierwszej Wigilii  zasiadali.  Nucimy "Spotkamy się kiedyś u studni, wkoło będzie zielono..." i raptem przypominamy sobie, gdzie jesteśmy, rozglądamy się z nadzieją, że nikt nas nie słyszał, i nikogo nie zgorszyliśmy naszym zachowaniem, i... wracamy do wspomnień, które w tym miejscu są najpiękniejszą modlitwą.