Dobiega końca nasza "integracja". Nie, że my integrujemy się z nami! Integrujemy uczniów klas pierwszych szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych z sobą. I z wychowawcami. Pewnie też trzeba powiedzieć, że siłą rzeczy i my integrujemy się z nimi wszystkimi. Może prędzej integrujemy naszą świadomość z faktami na temat młodzieży uczęszczającej do szkół w naszym mieście. I nie wiem tylko, czy w przypadku szkół ponadgimnazjalnych statystki mówiące o 75-ciu procentach uczniów jako mieszkańcach podsądeckich miejscowości są in plus, czy to jest powodem do rwania włosów z głowy? O, nie! Przeanalizowałam szybko w myślach zasobność głów gimnazjalistów pod różnym kątem. Zdecydowanie stwierdzam, że nasze szkoły ponadgimnazjalne zyskują, i to bardzo, przyjmując w swoje szeregi rekrutów spoza Miasta.
Niezwykle ciekawym doświadczeniem jest to nasze (Luli, Bartka i moje) zajęcie. Co prawda Lulę zawsze omijają najciekawsze momenty, bo nie wiedzieć czemu, za każdym razem kiedy się zdarzają, ona jest w pracy, ale potem bardzo skrupulatnie zdaję jej relację z tego, co się wydarzyło podczas jej nieobecności. A że zawsze jest do czego porównać, bo działo się, oj działo wiele, to Lula przy swojej wyobraźni mocno rozwiniętej dzięki Marcinowi Wiadomo Jakiemu, wyobraża sobie wszystko jak należy.
Odbyliśmy tyle pięknych wycieczek na Niemcową z naszej Stanicy! Z dnia na dzień krajobraz zmieniał przyodziewek z całkiem zielonego, na te wszystkie bajery jesieni. Pająki tkały swe sieci na ścieżkach, robiąc na nas zasadzki, bo pewnie liczyły, że upolują zapasy na zimę całą, skoro tak plątamy się w te i we w te po tych drogach. Bartek stwierdził, że jak zaprzestaniemy tej integracji na szlaku, to jego nogi choćby nocą, podczas snu, będą wędrowały. (I tak zawsze wędrują. To znaczy nie wiem czy nocą, ale podczas snu wędrują.) Natomiast co jak co, to Panie Marysie nie nauczyły się jeszcze "10 murzynków", nad czym niezmiernie ubolewają. Dla nas to jest wręcz porażka. Nic to, został nam jeszcze jeden tydzień integracji, więc będą musiały się kobiety sprężyć. Zresztą nie ma zmartwienia: zawsze można dla Pań Maryś zrobić indywidualną integrację. Tak nawet Robuś kiedyś usiłował zintegrować się z timem od integracji. Trochę wyszło. Nie! No, co ja mówię?! Wyszło! Całkiem wyszło!
Ale jakby na to wszystko nie patrzeć, to ja będę potrzebowała porządnego, w sensie, że dobrego - bardzo dobrego, psychoanalityka. A może trenera od profilaktyki? Jeszcze się zastanowię... "w spodenkach na szelkach"!
To kaprys przyrody, żeby ostatniego dnia października trafiła się tak piękna pogoda. Latem zdarzały się niższe temperatury niż dzisiejszego dnia. Słońce świeciło tak mocno i tak nisko, że zaglądało prosto w duszę. Serce się radowało. I wiatr, który halnym się zwie, dał przedstawienie, jakie rzadko można obejrzeć. Takiego nie wystawiają na deskach żadnego teatru świata . Trawy falowały w szalonych podmuchach, drzewa kłaniały się majestatycznie a ryk roznosił się jak podczas sztormu na rozwścieczonym morzu. I myślałby kto, że wiatr odstraszy odważnych wędrowców z beskidzkich łąk, pól i lasów... Nie. oni szli, zapatrzeni w taniec liści. Liści złotych, purpurowych, brązowych, pomarańczowych i żółtych, które oderwane od gałęzi, do których przytwierdzone tkwiły od wiosny, nie wiedziały nawet, że w tak radosnym tańcu kłaść będą się na ziemię, wprawiając w zachwyt osłupiałych widzów, oglądających tę rewię. W końcu i człowiek rozpostarł swe ramiona jak skrzydła, myśląc, że oderwie się od ziemi. Nie poszybował. Zmienił więc sylwetkę i nabrał powietrza, jak czteromasztowiec w swe żagle, myśląc, że popłynie. Nie popłynął. Zbyt mocno do ziemi jesteśmy przytwierdzeni, zbyt wiele nas tu spraw powstrzymuje, zbyt wiele praw fizyki nami rządzi, zbyt wiele ograniczeń sami sobie fundujemy, by móc tak na oczach innych wznieść się w powietrze i poszybować, ptakiem się stając. Ale to przecież nie znaczy, że zawsze tak będzie! Kiedyś nam jeszcze skrzydła urosną. 
