Pokój jak rzeka - kalendarz adwentowy

Czas jest jak rzeka. Bywa, że rwącą nawałnicą gna ku przyszłości. Ciągnie za sobą odłamki skalne i wielkie kamienie, oraz wszystko co spotka na drodze. Po ulewnych deszczach, gdy wody opadną, brzegi rzeki upstrzone są wszystkim, co rzeka zabrała człowiekowi. Po cenne rzeczy człowiek się pofatyguje. Śmieci zostawia zawieszone na wystających gałęziach, które nurt połamał. A rzeka śmiejąc się pluskiem fal uderzających o brzeg, pędzi ku przyszłości.  Rzeka gna ku nizinom, by rozlać się szeroko i użyźnić pola. Bo siłą swą wytarła kamienie na piasek i pył. Zabrała ziemi cenne minerały, by nanieść je w inne miejsca. Gdyby tak dłoń zamoczyć w nurcie wartkim, czy spokojnym, to w czasie, który właśnie trwa, dotyka człowiek tego, co mija i tego, co nadchodzi. Tylko kamień na dnie porosły mchem czuje, jak ślizgają się po nim te wszystkie czasy. Człowiek zaś nad tym zastanawia się tylko niekiedy. Gdyby tak zanurzył w nurcie swe stopy i dał się ponieść prądom rzecznym, być może usłyszałby pieśń śpiewaną przez rzekę.
Kiedy rzeka osiągnie dojrzałość, bywa, że szerokości jej człowiek swym okiem nie zmierzy. Puszcza po jej nurcie statki jak łupinki orzecha, stawia tamy, rozciąga nad nią mosty, dokonuje pomiarów, czasem zmienia nurt, albo narzuca nowe koryto i myśli, że okiełznał tę siłę natury. Puszy się dumnie i wlewa do krystalicznych wód kloakę. Z zanieczyszczonej atmosfery spadają do rzeki kwaśne deszcze.
Wody ciemnieją i śmierdzą. Życie umiera. Rzeka buntuje się. Sprzymierza się z innymi siłami natury i robi porządek w świecie, który człowiek zawłaszczył dla siebie wedle swojej modły i swoich potrzeb. Oceanem wód zalewa ludzkie sadyby tworząc rewolucję. Człowiek biadoli. Traci dobytek całego życia oskarżając rzekę. Inni się nad nim litują. Woda piętrzy się złowróżbnie, kręci wiry i gra człowiekowi na nosie. Kiedy już uzna, że nauczyła człowieka pokory, wody opadają i przez najbliższy czas pokój jak rzeka rozlewa się we wspólnym dla człowieka i rzeki świecie.


"A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny."


No, tak, miałam napisać, że to pokój, nie czas, jest jak rzeka... Ale czyż nie na jedno wychodzi?

Zdjęcia pochodzą z powodzi w 2010 roku. Przedstawiają zerwany most kolejowy nad Popradem na wysokości Starego Sącza.