Jacyś ludzie przynieśli na noszach sparaliżowanego człowieka przed Chrystusa, który miał moc uzdrawiania. Weszli przez dach, bo inaczej się nie dało, tłum zgromadzony przed domem uniemożliwiał wejście przez drzwi.
Przecież i tak zrobili już wiele, niosąc go zapewne z daleka. Mogli zrezygnować, kiedy nie dało się wejść drzwiami. Mogli powiedzieć:
- Sorki przyjacielu. Chcieliśmy ci pomóc. Ale sam widzisz, taki tłum... nic więcej już dla ciebie nie możemy zrobić.
Ile razy usłyszałeś takie słowa w swoim życiu? Wiem. Każdemu od razu kojarzą się jednoznacznie z lekarzem oznajmiającym w przypadku śmiertelnie chorego, że to już koniec.
Znam niejedną osobę, która walczyła o życie swojego bliskiego pomimo niemocy medycyny, wbrew zdrowemu rozsądkowi, nawet wbrew nadziei. Niejednokrotnie okazywało się, że walka była wygrana.
Zdarzał się cud, bo ktoś komuś dawał nadzieję, dzielił się wiarą.
Znasz kogoś, kto popadł w depresję, czy inną niemoc, spowodowaną ciężkimi przeżyciami, kto miał wrażenie, że świat mu runął i na pewno się z tego nie podniesie?
Ja znam.
Czy wiesz, że gdyby nie inni ludzie, zapewne niejeden by się nie wydźwignął z otchłani swojej rozpaczy? To oni nieśli na noszach jego nieszczęście, podtrzymując nadzieję poili wodą, której źródło tkwi w głębi ich serc.
Znów zdarzał się cud, bo ktoś komuś dawał nadzieję, dzielił się wiarą.
Czy masz świadomość, że czyjeś słowo, gest, uśmiech trafiające do obcego człowieka, z którym mija się na ulicy, stoi obok w środku komunikacji miejskiej, mogło w niego wlać tyle wiary w ludzi, że być może uratowało mu życie?
Zdarzał się kolejny cud, bo ktoś komuś dawał nadzieję, dzielił się wiarą.
Wystarczy być, jak jacyś ludzie. A cóż dopiero jak przyjaciele!?!
Chciałabym kiedyś usłyszeć: "Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy", bo to by znaczyło, że na pewno miałam tu na ziemi przyjaciół. Jednak zdecydowanie bardziej chciałabym, by ktoś za moją przyczyną usłyszał te słowa.
A ty?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz