Największą ilość zabawek jaką widziałam w czasie Kiedy Ja Byłam Małą Dziewczynką to były oczywiście zabawki w Przedszkolu. Lalki i misie, wiadomo, były w każdym domu. Karzełek miał samochody resorówki, którymi chciał wzbudzić moje zainteresowanie, ale nie udało mu się nic a nic. Gry planszowe, na przykład w chińczyka, książki dla dzieci, choć niewiele, też się po domach znalazło. Jednak plastikowe klocki, które sczepiało się budując miniaturowe domy i zamki, właściwie wszystko co wyobraźnia podpowiadała, to był prawdziwy rarytas, zarezerwowany tylko dla przedszkolaków. A przecież to nie były prawdziwe klocki Lego. Syn Mamy z Góry Mojej Młodszej Siostry miał niezwykłą zdolność i umiejętność robienia najlepszych na świecie zabawek z niczego. A to zarażał nas zabawką, którą zabawa wymagała nie lada sztuki manualnej, a zrobiona była po prostu z nici i guzików. Należało przełożyć nici przez guzik, naciągnąć pentelki zrobione na obu końcach nici na palce środkowe prawej i lewej dłoni i naprężać i popuszczać nitkę tak, aby wprawić guzik w drganie . Trzeba było mieć nie lada wprawę, aby to się udało. Innym zaś razem pokazał nam i zaraził nas zabawką, też zręcznościową, zrobioną ze szpulki po niciach i kawałka nitki nawiniętej na nią. Kiedy Ja Byłam Małą Dziewczynką nici były nawijane na drewniane szpulki. Jedną końcówkę nitki też stanowiła pentelka, którą się zakładało na palec, puszczało się szpulkę w dół i zgrabnie podciągało rękę do góry, tak aby szpulka wracając nawijała się równo na nitkę. Taki prototyp jojo. Bardziej zaawansowane zabawki robione przez Syna Mamy z Góry Mojej Młodszej Siostry należały już do bardziej skomplikowanych dzieł, wykorzystujących prawa fizyki. Takim dziełem był na przykład telefon zrobiony ze sznurka i dwóch pudełek blaszanych po paście do butów Buwi. Modna była też zabawa w strulki. Ale My, Maluchy, nie byliśmy w stanie jej opanować. Czasem Starsze Towarzystwo z Naszego Bloku pozwalało nam bawić się razem w taką zabawę polegającą na rzucaniu nożem w obrębie wytyczonego koła. Nie pamiętam jak się ta zabawa nazywała. Każdy uczestnik miał swoją część koła i gra polegała na powiększaniu swojego terytorium. Dla Nas Maluchów zarezerwowana była gra uliczna w Chłopka, skakaliśmy w gumę i na skakance. Piłkami odbijało się po murze Naszego Bloku, też była przy tym określona kolejność i stopniowanie trudności odbijania. W czasie corocznego majowego Wyścigu Pokoju oczywiście szaleliśmy grając w Kolarzyki, kapslami z butelek po piwie, których pełno było pod Naszym Sklepem w Pierwszym Bloku. Największym szpanem było znaleźć kapsel z korkową wyściółką. Do środka wkładaliśmy wycięte z gazet głowy kolarzy. Każdemu oczywiście zależało na tym, by mieć kapsel z liderem Wyścigu, który dział się w rzeczywistości. Rysowaliśmy bardzo kręte trasy kawałkiem cegłówki na asfalcie osiedlowej uliczki i nasz wyścig był gotowy do rozpoczęcia. Chłopcy strasznie się złościli, gdy z nimi wygrywałam. Wystarczyły dwa kawałki sznurka i cztery ręce, aby bawić się na całego, przekładając i nawijając sznurki z dłoni na dłonie, co nazywało się Odbieraniem. Podpatrując dorosłych, wynudziwszy od Krawcowej, która mieszkała w Pierwszej Klatce w Naszym Bloku na parterze, trochę Szmatek, na długie godziny zamieniałyśmy się z Koleżankami w najlepsze szwaczki w okolicy, szyjąc ubranka dla lalek.Czasem Starsze Towarzystwo z Naszego Bloku organizowało zabawy dla wszystkich. Były to Podchody. Trasa zazwyczaj wiodła za Naszym Blokiem, chaszczami wzdłuż Choczenki, a dalej, to już gdzie oczy poniosły i fantazji, czy czasu starczyło . To samo Starsze Towarzystwo z Naszego Bloku zabierało nas też czasem na tory, by podkładać 10-cio i 20-to groszowe monety na szynę, oczekiwać na pociąg, który przejeżdżając spłaszczał monety na cieniutką blaszkę. Najważniejsze było, czyją monetę pociąg rozjedzie bardziej, czyniąc jej powierzchnię większą. W niepogodę w domach graliśmy w państwa i miasta, w kółko i krzyżyk, w statki; bardzo lubianą grą towarzyską dla dwóch osób było zakreślanie na kratkowanej kartce jak największego terytorium - kratka po kratce. Karciana gra w wojnę i makao biła rekordy.
Jednak ukochaną zabawką, która towarzyszyła mi w czasie Kiedy Ja byłam Małą Dziewczynką i w czasie Kiedy Przestałam Być Małą Dziewczynką, był Miś Pluszowy wypełniony trocinami. Misia dostałam od Weronki w czasie, do którego właściwie nie powinnam sięgać pamięcią. A jednak pamiętam. Miś Pluszowy dostał na imię Agnieszka. Agnieszka chorowała zawsze w tym samym czasie, kiedy ja chorowałam. Zdarzało się, że i częściej. Moja Mama, aby osłodzić mi czas choroby, którą leczono zazwyczaj zastrzykami w pupę, kupowała mi w kiosku ruchu w rynku zestaw Małego Doktora. Czasem jakieś lalki się rozchorowały, jednak zdecydowanie najczęściej chorowała Agnieszka, która wymagała wezwania lekarza, czyli mnie, z całą torbą lekarską, na wyposażeniu, której były i słuchawki, i termofor, i buteleczka z lekami i termometr, ale przede wszystkim strzykawka. Nie żałowałam Agnieszce zastrzyków. Obie znosiłyśmy niedolę mojego losu. Czyż nie po się ma Misia Pluszowego, kiedy się jest małą dziewczynką?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz