Gdy się leży na soczystej łące, widać skrzętne pszczoły pracowicie wiodące swój żywot. Muchy złośliwie przelatują krzyżując plany robotnic z ula, lecz te nic sobie z tego nie robią. Bo to od much odgania się człowiek zafascynowany pracowitością wielkiej pasiecznej społeczności. Delikatna woń kwiatów unosi się wkoło. Ponad światem ograniczonym zieloną kreską lasu, leniwie przetaczają się chmury. Dzień taki piękny, że poetów by zaskoczył. Słońce swym blaskiem pozłaca i tak już od mniszków i jaskrów złote łąki, rozpościerające się po odległy horyzont. Świat taki piękny, że każdy może zostać poetą. Zwłaszcza, gdy patrzy na to wielkie dzieło i dłoń Stworzyciela czuje na swej głowie, w której próbują poukładać się myśli rozbiegane.
Świat taki piękny. W tym świecie dzień, co zaskakuje wydarzeniami, które w wielkim widowisku rozgrywają się na scenie pod lasem. Zaplanowane? Wyreżyserowane? Tak! Tylko dla mnie. W Jego czasie i w Jego świecie.
Wzywam Cię, przyjdź umocnij mnie,
Oddal mroku cień, jasny rozpal dzień,
Twój jest czas i świat, Pełnio Boskich Prawd,
Tyś natchnieniem mym i przebudzeniem,
Duchu Święty, (Duchu Święty przyjdź!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz