Noc wyraźnie postępowała od wschodu. Nie można się było pomylić stojąc na dachu pobliskiego świata. Słońce ze swoim światłem i ciepłem spychane przez zimny mrok za góry, broniło się ostatnimi rozbłyskami czerwieni tuż nad horyzontem. Widocznym efektem tej obrony były pomarszczone chmury na niebie, które wraz z zapadającym mrokiem coraz bardziej opuszczało się na ziemię. Niebo zamyka się nad ziemią każdego dnia o zmierzchu. Otula spracowaną matkę swym płaszczem ciemności i bezpiecznie prowadzi przez noc, aż ku następnemu wschodowi słońca. Matka-ziemia bardziej od ludzi potrzebuje wytchnienia i odpoczynku. Człowiek na ziemi jest tylko pielgrzymem. Przez ułamek wieczności przemierza drogi i ścieżki swojego życia przechodząc przez krajobrazy. Matka-ziemia od miliardów lat wstaje ze snu wraz z pierwszym promieniem światła i kładzie się dopiero wtedy, gdy zapadnie noc.
Mrok gęstniał na skoszonych łąkach, które jeszcze pokrywają się soczystością. Pola, gdzieniegdzie już zaorane i zbronowane jaśniejszą plamą odznaczały się na tle zasypiających łąk. Ścierniska z daleka kłuły myśli. W dolinach snuły się dymy, jak marzenia, co pragną się spełnić. Już księżyc zniecierpliwiony wystawiał swą pełnię zza chmury. A tu jeszcze ostatnie tego dnia widowisko, którego sceną był ciemniejący z każdą chwilą błękit nieba: chmury przybierały kształty to smoków, co nagle się pojawiły, by za chwilę przemienić się w latające ptaszyska. To znów pojawił się stwór uszaty, jakby zając kicający po podniebnej łące. I tak stać możnaby było i oglądać ten teatr, gdyby nie chłód przenikający na wskroś. Trzeba się było pożegnać z dniem odchodzącym w przeszłość, spojrzeć za odpływającym powoli w dal dymem z ognisk, złożyć ukłon nocy i czekać na błogosławieństwo snu. Sprawiedliwi - wiadomo - sen mają spokojny i mocny.
Spokojnych snów człowiecze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz