Jutro

Tyle jest ważnych chwil w życiu człowieka, że nie wiadomo, która jest ważniejsza.
Zaledwie dzisiaj wyprawiałam na dywanie dzikie swawole z moimi wnuczętami. To już tyle czasu minęło od dnia, w którym poprzednio mogłam się nimi nacieszyć. Cała epoka w życiu maleństw. Najstarsza, Zosia, właśnie zaczęła mówić. Gadała już od dawna, ale w narzeczu plemion z planety Prenatalianum. Raczej tylko mamusia ją rozumiała.
Dzisiaj, gdy zobaczyła, że wchodzę do ich domu z laptopem, powiedziała:

- Oooo!!! Babusia ma pajchi.

Pajchi to oczywiście bajki, które na deser moje wnuczęta oglądają z laptopa.
Jakaż cudowna dziecięca mowa i przekręcenie?! No, człowieku, z czym kojarzy ci się Paj Chi??? Mnie naturalnie z Doktorem Paj Chi Wo z "Akademii Pana Kleksa". I nie mam żadnych wątpliwości, że moja wnuczka wstawiając "ch" w miejsce literki "k" robi to z filozoficzną swadą. Wszak jej mamusia w wieku 10 lat z wielkim powodzeniem dopisywała kolejny tom tej swoistej trylogii autorstwa klasyka dziecięcych wierszy i bajek.
Młodszy brat Zosi wreszcie nie chował się w rodzicielskich ramionach, gdy nas zobaczył. Odważnie stał w lesie nóg mamy i taty i pozwolił się nam przytulić na powitanie.
Maleńka uśmiechała się i gaworzyła, gdyśmy się pochylili nad łóżeczkiem.

Nie wiadomo które dziecko tulić. Najlepiej wszystkie naraz, ale to trudna sztuka. A jeszcze i swoje chciałoby się przygarnąć...
Zosia płakała przy rozstaniu. Moje babcine serce chciało pęknąć. Nikt nigdy nie wyraził do końca, czym jest uczucie babci do wnuków. Bo tego uczucia nie da się w żaden sposób opisać. Można podjąć próby, ale zaraz okazuje się, że nie da się przełożyć na mowę ludzką czegoś, co jest cudem istnienia unoszącym się między niebem a ziemią...

Jutro dostanę do rąk ciepłą od maszyn drukarskich, pachnącą farbą książkę... Gdy tuliłam dzisiaj w ramionach moje wnuki myślałam, że to uczucie, które poznam jutro, musi być temu podobne.