Boląca rzeczywistość

Każdy wyjazd do Krynicy podobny jest wkroczeniu do świata baśni. Malowniczość trasy na styku Beskidu Sądeckiego i Niskiego, szczególnie zimą, karmi zmysły. Wiele widziałam zapierających dech w piersi widoków, jednak za każdym razem, gdy jestem w Mochnaczce na szczycie, powtarzam sobie, że właśnie teraz, właśnie ten widok jest najpiękniejszy. Dziś w samo południe szadź na gałęziach drzew wyprzeźroczała i mieniła się w słońcu kolorami tęczy. Krople wody kapały jak łzy Gerdy, roztapiając zatwardziałość ziemi skutej zimą. Tak dawno nie świeciło słońce, że już zapomniałam jak piękny i radosny może być świat. Najpierw śnieg parował mgłą, po której ślizgało się jaskrawo przenikliwe słoneczne światło. Nawet nie jestem w stanie wyrazić jakie to zjawisko budziło wrażenia i uczucia. Wciągnęło mnie w zaczarowany świat, z którego wypadłam w gabinecie u doktora, gdy ten oznajmił kolejną trudną do zrozumienia i przyjęcia diagnozę dotyczącą Dużej Małej Dziewczynki. Nie chcę pić tego kielicha. On jednak napełnia się kropla za kroplą z konsekwencją, która boli. Zapewne cały ten ból w dziejach bólu ludzkości nie znaczy więcej niż jeden TIR, który wylądował w rowie nieopodal bajecznych widoków w Mochnaczce, a może już w Krynicy. Pewnie też sama wybrałam takie, a nie inne trudy, by były moją drogą, ale tak po prostu i po ludzku boję się. Mogłabym wyjść na Lackową. Sama i zimą. Zamiast usłyszeć, co usłyszałam. Mogłabym raz jeszcze i potem jeszce odebrać wiadomość, po której sporo życia wytoczyło się z czerwonym płynem z mojego krwiobiegu, przenosząc mnie do przeźroczystego bytu między życiem a niebyciem. Zamiast usłyszeć, co usłyszałam.  Mogłabym też, jak Pi Patel w oczach pewnych ludzi, przeinaczyć rzeczywistość, uciekając od spraw zbyt trudnych. Zima jest zimna, często lodowata. Dobrze się ją ogląda z okien samochodu, przemieszczając się z prędkością pozwalającą zachwycać się najczarowniejszymi obrazami. Wiosna zaś jest niecierpliwa ze swoim oczekiwaniem na lato. Lato znów z pośpiechem zdąża ku jesieni, a tamta za szybko przemija... Która więc pora roku byłaby najlepsza, by szukać w niej furtki, za którą można zostawić rzeczywistość? Tę przeźroczystą i tę bolącą jak choroba Zofijek.